Het duurt lang om te ervaren dat je eigenlijk helemaal niemand bent!
We willen iemand zijn of worden, maar zijn we uiteindelijk niet allemaal een niemand, vraagt columnist Dominique Haijtema zich af.
Nu ik al een tijd niet meer ‘meedraai’ in de mediawereld drogen de uitnodigingen voor feesten en borrels op. De headhunter die mij voor een prestigieuze baan belt weet niet hoe snel die weer moet ophangen als ik zeg dat ik epilepsie heb. ‘Aan jou heb ik dus niets,’ zegt een advocaat als hij hoort dat ik niet meer voor de krant of een businessmagazine werk. Het gesprek is meteen afgelopen.
Een van mijn buurvrouwen was vroeger actrice. We hadden het erover dat je het ene moment belangrijk bent en er het volgende moment niet meer toe doet. Ze herinnerde zich een filmpremière waar iedereen elkaar enthousiast met luchtzoenen begroette. Haar man – beeldhouwer en geen bekende Nederlander – was deze keer meegegaan en stond zich net af te vragen wat hij daar ook alweer te zoeken had toen een vrouw op hem af stapte, even aarzelde en toen vroeg: ‘Ben jij ook iemand?’
‘Nee, hoor,’ antwoordde hij. Maak je geen zorgen. Ik ben niemand.’ Hij zat er niet mee en moest er hard om lachen.
Een week later ben ik..... (bron: MT / Dominique Haijtema)
